Pierwsze wzmianki o wsi Kwietno (niem: Blumenrode) datowane są już na początek XIV wieku jednak relikty parku przypałacowego, które można podziwiać współcześnie są efektem prac przeprowadzonych w latach 1891-1892 z inicjatywy ówczesnego właściciela obiektu, Karla Scheiblera. Powstały w tym czasie pałac w stylu niemiecko-niderlandzkiego neorenesansu otoczony został terenami parkowymi kształtowanymi zgodnie z krajobrazową tendencją zakładania ogrodów z widocznymi wpływami nurtu romantyzmu.
Od strony wschodniej, pałac poprzedzony jest wybudowanym pod koniec XIX wieku, rozległym założeniem folwarcznym. Zabudowania folwarczne znajdują się na głównej osi kompozycji przestrzennej całego założenia, wyznaczając jednocześnie jej początek. Główna droga dojazdowa do pałacu nie jest zorientowana równolegle do głównej osi kompozycyjnej (wyznaczanej przez główne wejście do pałacu) a prowadzi z północy, biegnąc tuż przy zabudowaniach folwarcznych. Dekoracyjna brama otwierająca główną drogę dojazdową do pałacu utrzymana była w stylu podobnym do pałacu.
Park przypałacowy został ukształtowany asymetrycznie względem bryły pałacu, tj.: z rozbudowaniem kompozycji przestrzennej w kierunku zachodnim. Przylegający od strony ogrodowej, pałacowy taras był pierwotnie kształtowany na typowy w XIX wieku, ogród regularny zdobiony kwiatowymi arabeskami i kobiercami. Dodatkowo od strony zachodniej, przypałacowy taras oddzielony był niskim, ozdobnym ogrodzeniem. Park został założony na terenie podmokłym co stworzyło ówcześnie idealne warunki do budowy rozległego, naturalistycznego stawu usytuowanego w skrajnej, wschodniej części parku. Parkowy staw, znajdujący się także na głównej osi kompozycyjnej całego założenia, posiada malownicze, niewielkie wyspy porośnięte zabytkowym drzewostanem, w tym interesujące wyspy zaprojektowane z myślą o posadzeniu na nich jednego drzewa (solitera).
Oś kompozycyjna biegnąca od wspomnianego folwarku, przez budynek pałacowy, taras przypałacowy, schody tarasowe, ozdobną fontannę przy tarasie przecina dalej kamienną przystań prowadzącą do stawu. Dalej oś kompozycji przecinając taflę zbiornika wodnego kończy swój bieg na niewielkim półwyspie, na którym znajduje się ozdobny okaz wierzby białej (Salix alba).
Na północny-wschód od pałacu, równolegle z pracami związanymi z założeniem parku wzniesiono świątynię ze sztuczną grotą a w pozostałych częściach ozdobny pawilon ogrodowy oraz mauzoleum. Pośród architektonicznych ciekawostek obiektu należy także wspomnieć o jednych z najbardziej okazałych na całym Dolnym Śląsku, sztucznych ruinach przypominających wczesnośredniowieczny zamek. Ruiny wzniesiono także w XIX wieku jako element czysto dekoracyjny pozostający prawdopodobnie w powiązaniu widokowym z pałacem. Pierwotnie ruiny oprócz funkcji dekoracyjnej, pełniły także funkcję mieszkalną dzięki zaadaptowanej pierwszej kondygnacji obiektu.
Fazy przekształceń kompozycji parkowej: 1892
Styl ogrodowy: krajobrazowy z elementami parku romantycznego
Autor projektu parku: nieznany
Historyczna powierzchnia parku: 31 ha
opracowanie: Łukasz Przybylak na podstawie materiałów ze zbiorów Archiwum Narodowego Instytutu Dziedzictwa w Warszawie, http://www.nid.pl/pl/
fot. Anna Hamrol
