Początki rezydencji w Górowie (niem: Konradswaldau) sięgają XVII stulecia, kiedy to wzniesiono barokowy pałac, przebudowany następnie w XIX wieku kiedy to dobudowano dwa, neobarokowe skrzydła. Gruntowna przebudowa rezydencji, wraz z pracami na terenie parku, została przeprowadzona w latach 1870-1871 z inicjatywy ówczesnego właściciela Górowa, radcy królewskiego Carla Friedricha von Culmitz. Projekt przebudowy i częściowej rozbudowy pałacu powierzono berlińskiemu radcy budownictwa o nazwisku Wäsemann. Nazwisko planisty odpowiedzialnego za projekt przypałacowego parku nie jest znane. Zbieżność daty rozbudowy pałacu, której prawdopodobnie towarzyszyła również aranżacja terenów parkowych, z projektem Eduarda Petzolda datowanym na 1870 r., sprawia iż autorstwo projektu górowskiego parku przypisywane jest właśnie jemu. Projekt Petzolda datowany na 1870 r., z dopiskiem Conradswaldau, odnosi się do rezydencji w Mrowinach.
Park przypałacowy w Górowie był rozległą kompozycją utrzymaną w stylu krajobrazowym. Rozciągał się zasadniczo na południe i częściowo na północ od pałacu i dawnego folwarku. Na północ od pałacu znajdował się swobodny drzewostan wraz ze stawem, które to elementy oddzielały folwark i pałac od dwóch willi. Villa Seeblick i Villa Emilie to bliżej nieokreślone budynki mieszkalne powiązane aleją z dawnym folwarkiem. Współcześnie, ów staw i drzewostan, także błędnie określany jest jako relikt parkowej kompozycji.
Współcześnie jedynym reliktem parkowej kompozycji w Górowie jest masyw drzewostanu usytuowany na południe od pałacu, przy drodze prowadzącej do Godzięcina. Ponadto, elementy programowego wyposażenia dawnego parku, zachowały się częściowo na elewacji pałacu w postaci sztucznej groty. Na terenie Dolnego Śląska, podobne rozwiązania w postaci umieszczania romantycznej, sztucznej groty w ścianie budynku znane jest chociażby z terenu parku przypałacowego w Morawie gdzie sztuczną grotę ulokowano w południowej ścianie tzw.: Domku Śpiącej Królewny.
Fazy przekształceń kompozycji parkowej: XVII w., 1870-1871,
Styl ogrodowy: krajobrazowy w konwencji naturalistycznej,
Autor projektu parku: nieznany
Historyczna powierzchnia parku: 12 ha
opracowanie: Łukasz Przybylak na podstawie materiałów ze zbiorów Archiwum Narodowego Instytutu Dziedzictwa w Warszawie, http://www.nid.pl/pl/
