Ogród przypałacowy w Bronowie jest stosunkowo niewielką kompozycją o powierzchni niespełna 2 ha. Mimo to, założenie ogrodowe swoimi początkami sięga połowy XVIII wieku.
Od 1740 r., wieś Bronów należała do rodu von Matuschka, by następnie do okresu II Wojny Światowej wejść w trwałe posiadanie rodu von Mutius. Tradycja wznoszenia w Bronowie budynku o charakterze rezydencjonalnym sięga lat 60., XVII wieku. W 1780 r., pałac ulega przebudowie oraz dodatkowemu akcentowaniu przy pomocy licznego detalu architektonicznego. W 1880 r., z inicjatywy Ernsta von Mutius, pałac ulega dalszym przekształceniom. Pałac w Bronowie został zwrócony elewacją frontową w kierunku południowym i towarzyszącym z nim od tej strony zabudowań folwarcznych. Na północ i zachód od pałacu biegnie relikt kamiennego muru, który datowany jest już na przełom XVII i XVIII wieku a jego obecność może wiązać się z oddzieleniem od siebie obszarów o odmiennym sposobie zagospodarowania (być może ogród warzywny lub sad). Całkiem prawdopodobnym jest, iż w latach 80., XVIII wieku, przed elewacją frontową pałacu zaaranżowano niewielki ogród ozdobny. Reliktem późnobarokowej kompozycji ogrodu zdaje się być kamienna, zdobiona misa. W centralnej części ogrodu znajduje się relikt kamiennej fontanny o obrysie typowym dla elementów wodnych okresu baroku. Nie jest jednak pewnym, czy istniejące pozostałości pochodzą z doby baroku czy późniejszego elementu wprowadzonego w miejscu istniejącej wcześniej fontanny. Fontanna akcentowana jest posadzonymi symetrycznie, dwoma okazami platana. Ogród przed pałacem obejmował z pewnością obszar reprezentacyjnego podjazdu. Właściwy ogród, rozciągał się na północ od bryły pałacu. Współcześnie, najstarszym reliktem dawnej kompozycji ogrodowej tego miejsca jest ponad 200 letni okaz grabu zwyczajnego. Tereny ogrodu przypałacowego na tym obszarze wznosiły się nieznacznie w kierunku północnym. Obszar ten został ukształtowany zgodnie z naturalistyczną konwencją ogrodową typową dla lat 30., XIX wieku. To właśnie w tym okresie, wzdłuż zachodniej granicy ogrodu posadzono szpaler buków zwyczajnych.
W północno-wschodnim narożu założenia ogrodowego znajduje się dom ogrodnik, do którego przylegał niegdyś niewielki ogrodów warzywny. W bliskiej odległości od domku ogrodnika znajdowała się także niewielka szklarnia. Mimo niewielkich rozmiarów, rezydencja w Bronowie prezentuje elementy układu osiowego. Na północ od pałacu, na przedłużeniu osi kompozycyjnej akcentowanej przez kutą z żelaza bramę wjazdową, znajduje się figura św. Jana Nepomucena datowana na koniec XVIII wieku. Pałac w Bronowie jest obecnie w stanie ruiny.
Fazy przekształceń kompozycji parkowej: XVIII w., 1800 r., lata 30., XIX wieku,
Styl ogrodowy: naturalistyczny,
Autor projektu parku: nieznany,
Historyczna powierzchnia parku: ok., 2 ha,
opracowanie: Łukasz Przybylak
zdjęcia: zbiory prywatne Łukasza Przybylak
