Autorem projektu terenów parkowych (w XIX stuleciu) był królewski planista Peter Joseph Lenné, który ok. 1850 r., otrzymał od rodziny von Salisch zlecenie na aranżację terenów przypałacowych. Według projektu, rozległy bo ok. 72 ha teren, miał zostać ozdobiony charakterystycznymi dla projektanta niewielkimi grupami drzew i krzewów, wyznaczającymi dużą ilość powiązań widokowych w obrębie parku jak również w relacji park – krajobraz. Kompozycja założenia parkowego prezentowała naturalistyczną konwencję ogrodów stylu krajobrazowego.
Koncepcja Lenné przewidywała zarówno regularne kompozycje kwiatowe zlokalizowane w bezpośrednim sąsiedztwie pałacu jak również krajobrazowe polany i wnętrza parkowe umieszczone na zalewowych terenach w zachodniej części majątku. Według zamysłu projektanta, park miał charakteryzować się rozległością przestrzeni nie ograniczanej nadmierną ilością komponowanych grup zadrzewień i krzewów. Z inicjatywy zamysłu planisty, średniowieczna fosa okalająca pałac (zasypana od frontu budynku podczas prac w 1746 r.) została osuszona i zaadaptowana na otaczający budynek, dekoracyjny wgłębnik. W najbardziej rozbudowanej części, tj.: od strony elewacji ogrodowej (południowej) na jej osi, we wgłębniku zaplanowano okrągłą fontannę. W północnej i wschodniej części wgłębnika, Lenné zaproponował także ścienne baseny z wodotryskami nawiązującymi do form antycznych. Na niewielkim owalnym podjeździe do pałacu (podjazd pozostał jako niezrealizowana wizja projektowa) oraz wokół wspomnianej już okrągłej fontanny we wgłębniku znajdował się układ regularnych kompozycji kwiatowych o charakterze kobiercowym.
Peter Joseph Lenné w swojej koncepcji zachował nieregularny staw młyński położony w sąsiedztwie pałacu oraz zaprojektował system niewielkich stawów z kaskadami na spiętrzonym cieku wodnym, wyznaczającym południową granicę głównego wnętrza parkowego. Projektowany układ drogowy koncentrował się wokół centralnego wnętrza parkowego usytuowanego na zachód od pałacu. Obwodnicowy układ drogowy w zamyśle Lenné, miał być połączony licznymi przepustami na rzece Młynówce z północną częścią parku, zaaranżowanego częściowo na północnym brzegu Bystrzycy.
Współcześnie, nadal czytelne jest rozległe wnętrze parkowe rozciągające się na zachód i częściowo, południowy-zachód od pałacu. Jednym z najbardziej malowniczych, nadal czytelnych elementów głównego wnętrza parkowego, jest okazały, soliterowy dąb szypułkowy (datowany na ok. 400 lat). Zachowana została także kompozycja wgłębnika (dawnej fosy zamkowej) otaczającego pałac wraz z dekoracyjnymi elementami w postaci wodotrysków i ozdobnej fontanny.
Fazy przekształceń kompozycji parkowej: 1746, 1850, 1924,
Styl ogrodowy: naturalistyczny,
Autor projektu parku: Peter Joseph Lenné (faza 1850, projekt zrealizowany częściowo)
Historyczna powierzchnia parku: 72 ha
opracowanie: Łukasz Przybylak
fot. Łukasz Przybylak
