Świetność rezydencji i terenów parkowych w Chróstniku ma swój początek w latach 1723-1728, kiedy w miejscu wcześniejszej, renesansowej rezydencji obronnej powstaje barokowy pałac. Realizacja budowy pałacu jak i założenia towarzyszącego mu regularnego ogrodu była efektem inicjatywy Carla Georga von Brauchitsch do którego ówcześnie należał majątek. Założony w tamtym czasie ogród z parterami kwiatowymi zaplanowany został częściowo tuż przy pałacu oraz na regularnej wyspie otoczonej fosą. Z okresu barokowej świetności obiektu pochodzi również topolowa aleja, przekształcona następnie w XIX w., na potrzeby krajobrazowej kompozycji rozbudowanego parku. Po śmierci Generała von Brauchitsch, w 1746 r., majątek przechodzi na własność Fryderyka Wielkiego. Nie jest pewnym czy w tym czasie przeprowadzono jakiekolwiek prace modernizacyjne na terenie rezydencji.
Regularny ogród barokowy zlikwidowano staraniem rodziny von Kottwiz ok. 1791 r. Przypałacowy ogród barokowy znajdujący się tuż przy budynku pałacowym, oraz dalej w kierunku zachodnim na terenie regularnej kwatery otoczonej z czterech stron fosą, wyniku przeprowadzonych przez rodzinę von Kottwitz otrzymał charakter typowej dla ogrodów końca XVIII i początku XIX wieku, charakter rozległej murawy podkreślającej piękną, ogrodową elewację pałacu. W wyniku tych prac, w 1799 r., zostały przeniesione parkowe, marmurowe rzeźby, które według Krzysztofa Eysymontta znalazły się w Barszowie i ostatecznie w 1969 r., we Wrocławiu. Pośród rzeźb znajdowały się wysokie na ok. 300 cm., personifikacje pór roku oraz wyobrażenia mitologicznych postaci. Powstałe wówczas wnętrze, ograniczone z każdej ze stron kanałem wodnym, zostało obsadzone wzdłuż granic swobodnie komponowanym drzewostanem. Było to wówczas najrozleglejsze wnętrze parku przypałacowego w Chróstniku. Ten nadal regularny fragment parku połączony był z pałacem oraz dalszymi partiami założenia rezydencjonalnego systemem mostów spinających przeciwległe brzegi kanału wodnego. Dalsze udokumentowane prace na terenie przypałacowego parku datowane są na lata panowania rodziny von Schnett. W 1810 r., w wyniku inicjatywy ówczesnych właścicieli Chróstnika przeprowadzono liczne prace porządkowe w tym zabiegi pielęgnacyjne w obrębie barokowej alei topolowej. Kompozycja parkowa została rozbudowana w kierunku północno-zachodnim od budynku pałacowego, otrzymując charakter wybitnie krajobrazowy. Kompozycja autorstwa nieznanego planisty zlokalizowana w północno-zachodniej części rezydencji w Chróstniku została wzbogacona o nieregularny staw z wyspą, połączoną mostkiem z parkowym układem drogowym. Na początku XX wieku, w 1905 r., całe założenie rezydencjonalne przechodzi w ręce Rochusa von Luttwitz, z którego inicjatywy zarówno pałac jak i park ulega dalszej przebudowie. Przed pałacem dokonano rozbiórki, typowego dla XIX wieku, rampowego podjazdu. Od strony elewacji ogrodowej dokonano przebudowy pałacowego tarasu (na którym w okresie baroku znajdowały się niewielkie, regularne kompozycje kwiatowe) oraz dekoracyjnego mostu, który wraz ze środkowym ryzalitem budynku pałacowego wyznaczał porządek kompozycyjny całej rezydencji.
Współcześnie na terenie parku, czytelne są nadal nawarstwienia historyczne dokumentowane od XVIII wieku, co z całego kompleksu rezydencjonalnego w Chróstniku czyni jeden z najbardziej interesujących obiektów w skali kraju.
Fazy przekształceń kompozycji parkowej: ok. 1750, ok. 1791, 1810, 1907-1910
Styl ogrodowy: krajobrazowy z reliktami barokowej kompozycji,
Autor projektu parku: nieznany
Historyczna powierzchnia parku: 6,3 ha
opracowanie: Łukasz Przybylak
fot: Litografia z albumu Die ländlichen Wohnsitze, Schlösser und Residenzen der ritterschaftlichen Grundbesitzer in der preußischen Monarchie nebst den Königlichen Familien-, Haus-Fideicommiss- und Schatull-Gütern in naturgetreuen, künstlerisch ausgeführten, farbigen Darstellungen nebst begleitendem Text von 1857 bis 1883 in seinem Verlag erschien, oraz zdjęcie z albumu Roberta Webera Schlesische Schlösser 1909 Breslau, ze zbiorów Łukasza Przybylak
