Pierwotnie w Wiśniowej znajdował się renesansowy dwór powstały w XVI wieku. Obiekt jest w stylu francuskiego neorenesansu, i choć mocno już dzisiaj zniszczony, nadal zachwyca swoją architekturą. W jednym z narożników znajduje się okrągła wieżyczka zakończona kopułą w kształcie stożka. Obecny wygląd zabytek uzyskał w wyniku przebudowy w stylu neorenesansu francuskiego przeprowadzonej w latach 1872-1884 oraz rozbudowy, która miała miejsce w 1899r., kiedy to dodano południowe skrzydło z wieżyczką na planie kwadratu.
Dwór należał zapewne do wcześniejszych właścicieli wsi – Hansa von Muhlberg, Ulricha von Strachwitz (1568), Christopha von Strachwitz (1607) i Nikolausa von Gellhorn (1620).
W 1639 r. wymieniano Friedricha von Luttwitz.
Po wojnie trzydziestoletniej panami Wiśniowej byli Bernard von Netz (1665), a potem Ursula Marianna Sophie von Schweinichen de domo Reibnitz und Wolframsdorf (1682).
W kolejnych latach majątek należał do rodzin von Reibnitz, von Sommerfeld und Falkenhain i Sommerfeld und Jakobsdorf.
Na pocz. XIX w. we wsi panował Claudius Theodor von Le Beau de Nantes, a od 1825 r. prawdopodobnie jego syn, piszący się w zniemczonej formie jako kpt. Le Bauld de Nans.
W 1841 r. wieś kupił ekonom Heinrich Zimmer, a w 1870 r. aptekarz ze Zgorzelca – niejaki Struwe.
W 1872 r. nowym panem Wiśniowej został Gustav von Zedlitz und Leipe i w rękach tej rodziny majętności pozostały do końca II wojny światowej, stanowiąc część dóbr z główną siedzibą w Bagieńcu.
W międzyczasie, w 1899 r., dokonano kolejnej przebudowy.
Po wojnie pałac przejął PGR, a potem mieścił on dom wczasowy jednej ze świdnickich fabryk.
Obecnie w części pałacu znajdują się prywatne mieszkania.
Fot. Anna Hamrol
