Pierwszą rezydencję w Śmiałowicach ufundowała rodzina von Seidlitz w XVI w. W 1367 r. właścicielem Śmiałowic był Hanko de Smelewicz. W 1385 i 1386 roku wioska należała do braci Hannosa i Ottona von Nassow. Następnie miejscowość została podzielona, a właścicielem jej części w 1393 roku był Time de Ronow. Część miejscowości prawdopodobnie pozostała w rękach rodu von Nassow, bowiem w 1394 r. majątek w Śmiałowicach posiadał Hans von Nassow. W piętnastym stuleciu dobra przeszły na własność klasztoru franciszkanów w Świdnicy. Następnie miejscowość należała do Niklasa Kirscholta (1474 r.), braci Wenzla i Huschke von Schellendorf (1484 r.), rady miejskiej Świdnicy (1488 r.). Od początku XVI w. do 1652 r. majątek w Śmiałowicach był własnością rodziny von Seidlitz, między innymi Siegmunda (w latach 1502-1555), Daniela (około 1576), braci Georga i Petera (1594, 1612 r.). W 1652 r. miejscowość od Seidlitzów odkupił cesarz Ferdynand IV i jeszcze w tym samym roku przekazał Śmiałowice kolegium jezuickiemu w Świdnicy. W miejscu dawnej rezydencji, w latach 1680-1694 jezuici ze Świdnicy wybudowali barokowy pałac, będący swego rodzaju domem wypoczynkowym. W 1698 r. dobudowano w pobliżu stajnie. W latach 1718-1720 rezydencję rozbudowano, dodając między innymi wieżę z zegarem.
Po kasacji zakonu jezuitów w 1773 r. majątek wszedł w skład dóbr cesarskich. Następnie w 1777 r. został sprzedany rodzinie von Schlabrendorf. Około 1822 r. budynek przekształcono w stylu klasycystycznym. W 1829 r. posiadłość kupiła rodzina von Barchewitz, natomiast w 1845r. jako właściciele dóbr wymienieni byli trzej bracia: Gustav, Ewald i Oskar Barchewitz. Według książek adresowych z 1886 r. i 1894 r. majątek liczący 242 ha należał do Arthura Barchewitza. W 1905 r. dobra Śmiałowice o powierzchni 251 ha były własnością dr Victora Barchewitza i Georga Barchewitza. Przed 1912 r. posiadłość nabył Gotthilf von Salisch z Kraskowa. W jego rękach dobra pozostały do końca drugiej wojny światowej.
W Polsce Ludowej majątek został znacjonalizowany.
Pałac do 1947 r. wykorzystywał Urząd Bezpieczeństwa Publicznego, następnie zabytek przekazano Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej „Odnowa”, która urządziła w nim biura i mieszkania pracowników. W latach 1971, 1976-1978 i 1984 r. prowadzono w pałacu prace remontowe. Obecnie dawna rezydencja w dalszym ciągu wykorzystywana jest jako budynek mieszkalny. Można ją zobaczyć tylko z zewnątrz. Do pałacu przylegają resztki parku krajobrazowego, założonego w pierwszej połowie XIX w. na powierzchni 15,5 ha.
Fot. Anna Hamrol
