W XIV wieku w Krobielowicach (niem. Krieblowitz) znajdowała się tu budowla obronna, którą w 1349 r. kupił Heinrich von Sitten. W 1417 r. od kolejnego właściciela nazwiskiem Optzkone całą wieś nabył opat Andreas Rügler, włączając je do dóbr klasztoru św. Wincentego na Ołbinie. Do dziś prawdopodobnie gotyckie fragmenty, zachowały się w postaci dwóch pomieszczeń piwnicznych o kolebkowych kamiennych sklepieniach w północnym skrzydle pałacu.
Na miejscu dawnego obiektu w drugiej połowie XVI wieku został wybudowany renesansowy murowany dwór, w którym mieścił się klasztorny zarząd dóbr oraz mieszkania dla urzędników i tymczasowo przebywających tu zakonników. Potrzeby jednak stale rosły, stąd w 1699 r. opat Karl Keller (1697-1710) podjął duży program rozbudowy dworu. Po trzech latach powstały trzy nowe skrzydła, które łącząc się z renesansowym utworzyły prawie kwadratowy dziedziniec, a sama budowla nabrała obecnego kształtu rezydencji typu pałacowego. Być może, autorem projektu był Jan Frollich, zatrudniony przez klasztor. Należało jednak podążać za modą, stąd pod koniec XVIII w. dokonano przebudowy wnętrz, a elewacjom nadano nowy wystrój.
W 1810 r. podczas sekularyzacji dóbr zakonnych w Prusach pałac został skonfiskowany przez króla pruskiego i zamieniony na składzik.
W 1814 r. pałac wraz z Krobielowicami został przekazany feldmarszałkowi G. L. von Blücherowi w uznaniu zasług i w nagrodę za zwycięstwa nad wojskami napoleońskimi pod Waterloo, który mieszkał tu do swojej śmierci 12 września 1819 r. Pałac pozostawał w rękach Blücherów do końca II wojny światowej. Za ich panowania zburzony został stary budynek bramny położony na wschód od pałacu, wzniesiona została nowa gorzelnia, browar i karczma.
Intensywniejsze prace budowlane miały miejsce po 1873 r. Wtedy to dokonano eklektycznej przebudowy samego pałacu i jego otoczenia. W 1878 r. pojawiły się trzy narożne wieże o spiczastych, ceglanych hełmach, rozległy taras od południa oraz weranda z arkadami. Tuż przed wybuchem II wojny światowej, w latach 1938-1939, przeprowadzono prace konserwatorskie pod kierunkiem wrocławskiego architekta Hogreve. Usunięto wtedy wieżę z narożnika północno-wschodniego, oczyszczono park, w którym do dziś rosną wspaniałe dęby o obwodzie do 310 cm.
W okresie PRL został upaństwowiony, a później wykupiony przez potomka angielskiej części rodziny marszałka Blüchera – Chrisa Vaile, obywatela Nowej Zelandii. Podjął się on renowacji pałacu, w którym obecnie mieści się hotel, restauracja i klub golfowy, a otaczające pałac tereny przekształcono na pole golfowe.
fot. Anna Hamrol
